یادداشت / عباس منصوری –  فارغ التحصیل علوم سیاسی

چند روزی به پایان دوره ۸ساله دولت آقای حسن روحانی و آغاز به کار دولت سیزدهم به ریاست آقای ابراهیم رئیسی باقی مانده است. آقای روحانی چه چیزی را از دولت دهم تحویل گرفت و چه چیزی را به رئیس دولت سیزدهم تحویل خواهد داد؟ دانستن کارنامه دولتی که به مدت ۸ سال قوه مجریه و بیت المال را در اختیار داشت حق الناس است.

آقای روحانی در ماه های پایانی دوره دوازدهم تلاش کرد که دستاوردهای! دو دولت خود را به رخ مردم بکشد و چنین القاء کند که هر آنچه را در توان و طاقت دولت خود داشته است در طبق اخلاص گذاشته است. برای تنویر افکار عمومی ضروری است که این دستاوردها به دولت جدید تحویل داده شود.

آقای روحانی همواره به مردم القاء می کرد که در این سالیان، به تمام خواسته های مردم و وعده های دولت پاسخ داده است. بارها و بارها مدعی شد که در پایان مذاکرات هسته ای، تمامی تحریم ها علیه کشورمان برداشته خواهد شد! آقای روحانی بر این باور بود که با رفتن ترامپ و آمدن بایدن، جهنم تبدیل به بهشت خواهد شد. ترامپ رفت و بایدن آمد اما افسوس…

آقای روحانی چگونه در جنگ علیه کرونا و رفع تحریم ها پای حرفها و وعده هایش ایستاد! رئیس جمهور دوره یازدهم و دوازدهم این دستاورد و پیروزی را در سخنرانی ۳۰ اردیبهشت امسال اینطور تفسیر کردند:«ما دو بیل می‌خواستیم یک بیل برای این‌که به کمر کرونا بزنیم، یک بیل هم می‌خواستیم به کمر تحریم بزنیم. من همیشه فکر می‌کردم این دو بیل را پیدا کنیم و این دو بیل را پیدا کردیم و به کمر هر دو زدیم!»

پیک پنجم و در راه بودن پیک ششم کرونا نشان داد که بیل اول نه بر کمر کرونا بلکه بر کمر مردم نشسته است چرا که آمار و ارقامی که وزارت بهداشت از فوتی های کرونا می دهد از مرز روزانه ۳۰۰ نفر هم گذشته است. بیل دوم نیز که آقای روحانی مدعی است بر کمر تحریم زده است چندان واقعی به نظر نمی رسد چرا که اگر بر کمر تحریم می خورد مردم حتماً نتایج آن را احساس می کردند. فقر و بیکاری و گرانی های روزافزون و سختی معیشت مردم نشان می دهد که آن دو بیل ناکارآمد بوده اند!

آقای روحانی! این روزها صدای اعتراضات مردم را می شنوید؟ در دو دوره از ریاست شما بر پاستور همه روزه حداقل چند قشر از مردم در کف خیابانها هستند و مطالبات خودشان را از دولت فریاد می کشند. چرا در این دو دوره بویژه در دوره دوم ریاست جمهوری شما شعارهای صنفی معترضان بلافاصله به شعارهای سیاسی و ساختارشکنانه و عناد با نظام تبدیل می شود؟ چرا یک تظاهرات ساده صنفی با شعار صنفی شروع می شود و با شعار ساختارشکنانه «مرگ بر دیکتاتور» به پایان می رسد؟ چرا مردمی که با پیروزی تیم محبوبشان به خیابانها می ریزند و شادی و پایکوبی می کنند بجای سردادن شعارهای ورزشی، علیه «شاه» و «شیخ» شعار می دهند؟ چرا در شهرهای مختلف، مردم به بهانه همدردی با مردم خوزستان تجمع می کنند اما شعارهای «نه شاه می خواهیم نه رهبر» سر می دهند؟ آیا این شعارها همدردی با مردم محروم خوزستان است؟

خوزستان امروز مشتی از خروار است که نشان می دهد مسئولان دولتی کمترین توجهی به مشکلات طاقت فرسای مردم در مناطق مختلف کشور ندارند. با مثبت نشان دادن عملکرد دولت، مردم فریفته نمی شوند؛ «ما درون را بنگریم و حال را»

بعد از گذشت ۸ سال، کلید آقای روحانی هیچ قفل زنگ زده ای را باز نکرد. آنقدر بر زخم های اقشار مختلف مردم نمک پاشیده شد که امروزه دولتی را می خواهد به آقای رئیسی تحویل بدهد که بیش از دوهفته است که مردم با شعارهای هنجارشکن در کف خیابانها هستند.

آقای روحانی! ظاهراً بیل های شما ناکارآمد بودند!

امیدواریم که قدم خوش یمن آقای رئیسی تمامی این نابسامانی ها را سامان دهد.